Μάστιγα της εποχής; Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι… Τα παλαιότερα χρόνια οι ηλικιωμένοι είχαν συνήθως τα παιδιά τους ή κάποιον συγγενή να τους φροντίζει όταν υπήρχε ανάγκη. Σπάνια άφηναν κάποιον μόνο του στα γηρατειά. Τα τελευταία χρόνια όμως όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι καταλήγουν να περνάνε τα τελευταία χρόνια της ζωής τους μόνοι τους, είτε στα σπίτια τους, είτε σε οίκους ευγηρίας.

Ακόμα και αν κάποιοι ηλικιωμένοι έχουν παιδιά, μπορεί να ζουν μακριά και να μην μπορούν να τους φροντίσουν σε μια περίπτωση ανάγκης. Ο αριθμός των ηλικιωμένων που δεν έχει κάποιον στον οποίο να μπορεί να βασιστεί σε ώρα ανάγκης όλο και μεγαλώνει και μαζί μ’ αυτόν τον αριθμό αυξάνονται και οι επισκέψεις στα επείγοντα περιστατικά και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία και μετέπειτα στα κέντρα νοσηλείας.

Η μοναξιά και η κοινωνική απομόνωση έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία, όπως αυξημένο κίνδυνο για άνοια, άγχος, κατάθλιψη και καρδιακές παθήσεις, αλλά αφήνει επίσης τους ηλικιωμένους με περιορισμένες επιλογές για βοήθεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε επείγουσες περιπτώσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχουν φάρμακα για τη μοναξιά.

Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει καθώς μεγαλώνεις, το ότι μένεις μόνος σου, ειδικά αν έχεις κάποια προβλήματα υγείας ή κινητικότητας. Απομονώνεσαι και δυσκολεύεσαι να βγεις έξω από το σπίτι, να εξασκήσεις τα χόμπι σου ή κάποια δραστηριότητα που σου άρεσε.

Οι σχέσεις μεταξύ της κοινωνικής απομόνωσης, της πρόσβασης σε μεταφορικά μέσα, της οικονομικής ασφάλειας και των αποτελεσμάτων της υγείας είναι δυστυχώς αλληλοεξαρτώμενες. Αν δεν έχεις κάποιον να σε βοηθήσει και δεν έχεις και μεταφορικό μέσο, δεν έχεις αυτό το άτομο να σε πάει στα ραντεβού με τον γιατρό, να σου δώσει πρόσβαση σε φαγητό και να σε βοηθήσει να επισκεφτείς άλλους ανθρώπους, τότε βυθίζεσαι στην απομόνωση και στην μοναξιά.

Η μοναξιά θέτει τους ανθρώπους σε κίνδυνο για κακή ψυχική και σωματική υγεία. Η απομόνωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μοναξιά, θέτει επίσης τους ανθρώπους σε άμεσο κίνδυνο όταν δεν έχουν κάποιον να βασιστούν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Το να μην έχεις κάποιον να στηριχτείς μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες σου να ξεχάσεις τα φάρμακα σου και τα ιατρικά σου ραντεβού, να μην ακολουθείς τις συστάσεις του γιατρού ή να έχεις ένα ατύχημα στο σπίτι όταν είσαι μόνη σου. Και κάπου εκεί τα πράγματα κλιμακώνονται σε σημείο που πρέπει να πας στο τμήμα επειγόντων περιστατικών ή σε κάποιο κέντρο φροντίδας.

Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδη πρόνοια, να ρωτάνε οι γιατροί τους ηλικιωμένους αν υπάρχει κάποιος για να τους φροντίσει, κι αν όχι, να υπάρχει η πρόβλεψη για να μπορέσουν να λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Είναι απογοητευτικό στις μέρες μας να μην υπάρχει η κατάλληλη φροντίδα και πρόνοια για τους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη.

Πηγή: State of Social Health Report