Ως μία αναγνώστρια που απολαμβάνει τα βιβλία μυστήριου, βρήκα «Το άγκιστρο του θανάτου» από τις Εκδόσεις Κέδρος μια αναζωογονητική εκδοχή του κλασικού «μα ποιος έκανε τον φόνο;», εμποτισμένη μ’ αυτή την αδιαμφισβήτητη σκανδιναβική νουάρ ατμόσφαιρα. Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο μιας πολλά υποσχόμενης σειράς των Anders de la Motte και Måns Nilsson που συνδυάζει ίντριγκες, χιούμορ και κοινωνικά στοιχεία στο σκηνικό μιας μικρής σουηδικής πόλης.

Η ιστορία ξεκινά μ’ ένα φαινομενικά συνηθισμένο γεγονός, μια προβολή ακινήτων σε μια ειδυλλιακή πόλη. Αλλά καθώς οι πιθανοί αγοραστές ξεναγούνται στο ακίνητο, το σκηνικό αλλάζει γρήγορα από απλό σε μακάβριο, όταν ανακαλύπτεται ένα πτώμα. Και ποιανού είναι το πτώμα; Της μεσίτριας του ακινήτου! Αυτή η απροσδόκητη τροπή των γεγονότων προσελκύει την προσοχή του Πέτερ Βίνστον, ενός έμπειρου ντετέκτιβ από τη Στοκχόλμη που βρίσκεται για διακοπές στην περιοχή, και της Τούβε Έσπινγκ, μιας φιλόδοξης τοπικής αστυνομικού.

Μια από τις πτυχές που πραγματικά ξεχώρισα ήταν η αλληλεπίδραση μεταξύ του Πέτερ και της Τούβε. Ο Πέτερ είναι ένας χαρακτήρας που σε τραβάει αμέσως με το αυστηρό του πνεύμα και την κοσμογονία του, χαρακτηριστικά που φαίνεται να προέρχονται από την πολυετή περιήγηση στον πολύπλοκο και συχνά σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος. Η εμπειρία του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη φρέσκια, αποφασιστική προσέγγιση της Τούβε για την επίλυση της υπόθεσης. Η Τούβε δεν είναι απλώς μια βοηθός επιθεωρητή, αλλά ένας πλήρως συνειδητοποιημένος χαρακτήρας με τις δικές της δυνάμεις και ελαττώματα και η συνεργασία μεταξύ των δύο είναι τόσο συναρπαστική όσο και ρεαλιστική.

Οι συγγραφείς σκιαγραφούν επιδέξια το σκηνικό μιας φαινομενικά ήρεμης κοινότητας όπου όλοι γνωρίζουν τους πάντες. Καθώς όμως ο Πέτερ και η Τούβε ψάχνουν βαθύτερα, αποκαλύπτουν έναν ιστό από μυστικά και ψέματα που αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά αυτής της γραφικής πόλης. Η σάτιρα της κτηματομεσιτικής βιομηχανίας, με την εμμονή της στις επιφανειακές εμφανίσεις, υφαίνεται άψογα στην αφήγηση, προσθέτοντας βάθος και μια πινελιά σκοτεινού χιούμορ.

Αυτό που εκτίμησα περισσότερο στο βιβλίο είναι το πώς παίζει με τις προσδοκίες του αναγνώστη. Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο με ίντριγκες και υπονοούμενα, και εκεί που νομίζεις ότι έχεις λύσει το μυστήριο, οι de la Motte και Nilsson κάνουν την ανατροπή και σε κρατάνε σε αγωνία καθώς δεν είναι τόσο απλό να βρεις τον δολοφόνο. Ο ρυθμός είναι τέλειος, με αρκετή ένταση για να κρατάει τις σελίδες να γυρίζουν, αλλά και στιγμές ελαφρότητας που προσφέρουν μια ευπρόσδεκτη ισορροπία.

Ένα άλλο σημείο αναφοράς είναι τα κοινωνικά θέματα που παρεμβάλλονται διακριτικά σε όλη την ιστορία. Το βιβλίο δεν επικεντρώνεται μόνο στο μυστήριο του φόνου, διερευνά επίσης θέματα τάξης, φιλοδοξίας και τα προσωπεία που διατηρούν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Θέματα διαπροσωπικών σχέσεων, οικογενειακών, συναδελφικών που όλοι λίγο πολύ καλούνται να αντιμετωπίσουν. Αυτό προσθέτει στην ιστορία, καθιστώντας την όχι απλώς έναν γρίφο που πρέπει να λυθεί, αλλά έναν προβληματισμό για την ανθρώπινη φύση και τις κοινωνικές πιέσεις.

Όσον αφορά τον τρόπο γραφής, οι συγγραφείς καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν ζωντανό, καθηλωτικό κόσμο με τις περιγραφές και τους διαλόγους τους. Η πεζογραφία είναι καθαρή και ελκυστική, με ρυθμό που κρατά την ιστορία σε ικανοποιητικό ρυθμό. Είναι σαφές ότι οι συγγραφείς έχουν βαθιά κατανόηση του είδους, και χρησιμοποιούν αυτή τη γνώση για να ανατρέψουν τα τροπάρια με έναν τρόπο που μοιάζει φρέσκος και πρωτότυπος.

«Το άγκιστρο του θανάτου» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο για τους λάτρεις του μυστηρίου, είναι ένα μυθιστόρημα που θα αρέσει σε όποιον απολαμβάνει καλοδουλεμένους χαρακτήρες, ένα πλούσιο σε λεπτομέρειες σκηνικό και μια πλοκή που σε κρατά σε εγρήγορση. Αν ψάχνεις για ένα ανάγνωσμα που συνδυάζει τη γοητεία ενός cozy μυστηρίου με το σκανδιναβικού νουάρ, αυτό το βιβλίο αξίζει σίγουρα να το διαβάσεις. Και ως το πρώτο μιας σειράς, σε αφήνει με την ανυπομονησία να δεις τι θα αντιμετωπίσουν οι Βίνστον και Έσπινγκ στη συνέχεια…