Τι λες να κάνεις αυτό το σαββατοκύριακο; Λοιπόν, εκτός από την πρόταση του Μεγάρου Μουσικής, έχουμε να σου προτείνουμε και μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση που πραγματοποιείται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ). Η έκθεση αυτή έχει τέσσερα μέρη αποκλειστικά αφιερωμένα στο καλλιτεχνικό έργο γυναικών ή καλλιτεχνών που αυτοπροσδιορίζονται ως θηλυκότητες, υπό τον ευρύτερο τίτλο-ομπρέλα «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο; (What if Women Ruled the World?)» εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο σε νέον της Yael Bartana (2017).

Χθες πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια δύο εκθέσεων ως το τρίτο μέρος του κύκλου:

  • For Dear Life. Αναδρομική | Penny Siopis
    Εκθεσιακός χώρος -1
    10.05-10.11.2024
    Η αναδρομική έκθεση της Penny Siopis For Dear Life συστήνει στο ελληνικό κοινό μια σημαντική Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνιδα που με το έργο της έχει ανοίξει νέους εκφραστικούς δρόμους σε βαθιά συνομιλία με μια ολόκληρη εποχή διεκδίκησης δικαιωμάτων και κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών. Εδώ και πενήντα χρόνια, διερευνά την πολιτική του σώματος, το τραύμα, καθώς και τη θλίψη και την ντροπή που ενυπάρχουν μέσα σε προσωπικές και συλλογικές ιστορίες στην πατρίδα της, την πολύπαθη Νότια Αφρική. 
  • The Rape of Europa | Mary Reid Kelley και Patrick Kelley
    Όροφος -1, Αίθουσα Προβολών
    10.05-10.11.2024
    Στο έργο των Mary Reid Kelley και Patrick Kelley, η κακοποιημένη, αγανακτισμένη Ευρώπη παίρνει τον λόγο για να καταδικάσει τον μισογυνισμό, τη σεξουαλική βία και την υποβάθμιση των γυναικών, φέρνοντας έτσι τον μύθο στον 21ο αιώνα και ευθυγραμμίζοντάς τον με τον σύγχρονο διάλογο για τα δικαιώματα των γυναικών και με τον ηχηρό αντίκτυπο του κινήματος #MeToo ενώ συγχρόνως αναδεικνύει διαχρονικές αδικίες και εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος των γυναικών όπως η σεξουαλική κακοποίηση, ο βιασμός και η ενδοοικογενειακή βία.

Ο θεματικός αυτός κύκλος, πρωτοβουλία της καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΕΜΣΤ Κατερίνας Γρέγου, βασίζεται σε ένα συχνά επαναλαμβανόμενο υποθετικό ερώτημα: Τί θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά; Θα υπήρχε λιγότερη βία; Θα παρατηρούσαμε περισσότερη δικαιοσύνη στη διακυβέρνηση; Θα σήμαινε αυτό το τέλος των πολέμων και των ένοπλων συγκρούσεων και αδιεξόδων; Θα ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλύτερη μοίρα; Θα ήταν η οικονομική πολιτική πιο δίκαιη και με μεγαλύτερη μέριμνα για το περιβάλλον και τον κόσμο πέραν των ανθρώπων; Ή θα υπήρχε η ίδια εμμονή με το κέρδος, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος, και ο εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα; Θα βλέπαμε περισσότερες συζητήσεις και συμβιβασμούς; Και, εντέλει, θα βιώναμε περισσότερη στοργή και ενσυναίσθηση στον κόσμο;

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την πολιτική πόλωση και αυξημένες γεωπολιτικές εντάσεις, μοιάζει να είναι η κατάλληλη στιγμή να τεθεί αυτό το ερώτημα αλλά και να αποκατασταθούν ανισότητες μέσα στην ίδια την κυρίαρχη ιστορία της τέχνης, που για χρόνια περιθωριοποίησε ή κατέστησε αόρατες τόσες γυναίκες δημιουργούς, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως την Ελλάδα όπου, έως τώρα, δεν υπήρξε οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα στα εικαστικά.

Πραγματικά αξίζει να επισκεφτείς το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και να περιηγηθείς στην έκθεση αυτή.