Πολλές φορές οι γονείς υπερβάλλουν με τις απαιτήσεις τους απέναντι στα παιδιά, νομίζοντας ότι μεγαλώνουν σούπερ ήρωες με εκπληκτικές σούπερ δυνάμεις. Παιδιά που αγωνίζονται να ανταποκριθούν σ’ ένα υπέρ πλήρες πρόγραμμα δραστηριοτήτων, θυσιάζοντας στο βωμό των προσδοκιών ή της ματαιοδοξίας των γονιών τους, την παιδικότητά τους.

Η ψυχοθεραπεύτρια Αναστασία Τσελεκίδου, μέσα από το WomensLife, ολοκληρώνει το κύκλο των 8 λανθασμένων πεποιθήσεων. Πεποιθήσεις που συχνά διακατέχουν τους γονείς, στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

7η λανθασμένη πεποίθηση: «Το παιδί μου δεν πρέπει ποτέ να τεμπελιάζει!»

Οι περισσότεροι γονείς δεν θεωρούν και ιδιαίτερα ελκυστική την ιδέα του να επιτρέπουν στα παιδιά τους να πλήττουν. Φοβούνται ότι στην πλήξη ελλοχεύει ο τρομερός κίνδυνος να εμπλακούν σε σκανδαλιές! Άρα τι καλύτερο από το να τους σχεδιάσουνε λιγάκι και το εξωσχολικό πρόγραμμα.

«Λίγο μπαλέτο σήμερα και μπάσκετ, αύριο κολύμβηση και μετά θεατρική αγωγή και στο μισάωρο που απομένει λίγο γυμναστικούλα, για να μην σκουριάσεις παιδί μου. Και έτοιμος για ύπνο!»
Μήπως όμως θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας κάποια πράγματα, όταν αποφασίζουμε να τα στείλουμε σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, ιδιαίτερα όταν το παιδί δεν έχει καμία τέτοια διάθεσή ή όταν απλώς δεν θέλει να μας κακοκαρδίσει;

Όσο αξιοπερίεργο και να ακούγεται, το ίδιο σημαντικό με τις εξωσχολικές δραστηριότητες είναι το να δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να περνούν χρόνο με τον εαυτό τους! Τα παιδιά δεν θα έπρεπε να υπεραπασχολούνται διαρκώς. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προκληθεί περισσότερη ζημιά παρά όφελος!

Πολλοί είναι οι ειδικοί που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν να στηρίζονται στον εαυτό τους, αν οι γονείς δεν τους δώσουν την ευκαιρία να περνούν χρόνο μόνα τους! Να βαριούνται με λίγα λόγια! Ο ψυχαναλυτής Adam Phillips έγραφε το 1993 ότι “η ικανότητα του να βαριέται ένα παιδί αποτελεί στάδιο της ανάπτυξής του και η πλήξη αποτελεί μία ευκαιρία ώστε να συλλογιστεί τη ζωή.»

Ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη εναλλακτική πρόταση

Ότι είναι απολύτως αποδεκτό να «αυτοαπασχολούνται» τα παιδιά περνώντας χρόνο με τον εαυτό του! Ας μην το παρακάνουμε με τις δραστηριότητες και ας επιτρέψουμε στα παιδιά να βαρεθούν λιγάκι! Είναι ο μόνος τρόπος να τα βοηθήσουμε. Σιγά – σιγά θα ενεργοποιηθεί η φαντασία τους με την οποία θα πειραματιστούν και θα ψάξουν ενεργητικά τι τους αρέσει και τι όχι!

Έτσι θα περάσουν στην επόμενη φάση της δικής τους δημιουργικότητας και παραγωγικότητας. Θα αποκτήσουν μόνα τους την ικανότητα να αναγνωρίζουν την πλήξη τους και να βρίσκουν λύσεις. Μέσα από αυτήν την ενεργητική διαδρομή θα αποκτήσουν αυτογνωσία, ψυχική ανθεκτικότητα, αυτονομία και αυτάρκεια ως παιδιά και μετέπειτα ως ενήλικες!

Και ας αναλογιστούμε ως γονείς τι μας φοβίζει τόσο πολύ στην πλήξη του παιδιού μας. Μήπως αποφεύγουμε την δική μας πλήξη που θα μας οδηγούσε στην δική μας πορεία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να αναλογιστούμε την δική μας ζωή; Μήπως είμαστε και εμείς συνεχώς υπεραπασχολημένοι και μη συναισθηματικά διαθέσιμοι για το παιδί μας;

mipos-megaloneis-superiroes

8η λανθασμένη πεποίθηση: « Τα παιδιά πρέπει να μοιράζονται πάντα τα παιχνίδια τους με άλλους!»

Αν μοιράζεσαι νοιάζεσαι, λέμε συχνά. Ωραία ακούγεται, αλλά μόνο υπό προϋποθέσεις! Τα παιδιά που αναγκάζονται να μοιραστούν τα παιχνίδια τους με άλλους, αναπτύσσουν συχνά αρνητικούς συνειρμούς όσον αφορά στην «κοινοκτημοσύνη» των δικών τους πραγμάτων, ιδιαιτέρα όταν θεωρούν αυτήν την απαίτηση ως άδικη.

«Δώσε στον μικρό σου αδερφό τα παιχνίδια σου!» ακούμε συχνά, παρότι ο μικρός έχει τα δικά του. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δείξουμε λίγο εν συναίσθηση, μπαίνοντάς στη θέση του παιδιού. Εμάς μας αρέσει να δίνουμε τα καινούρια μας πράγματα σε άλλους και μάλιστα επ΄ αόριστο;
Δεν ανησυχούμε μήπως χαλάσουν ή καταστραφούν ολοσχερώς;

Οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και των ενηλίκων, δεν μοιράζονται εκουσίως και με ευχαρίστηση! Γιατί τότε πρέπει να επιβάλλουμε αυτήν την συμπεριφορά στα παιδιά μας, έχοντας βέβαια κατά νου, ότι τα παιδιά είναι κατεξοχήν μιμητικά όντα; Τα παιδιά διακατέχονται από μεγάλη αίσθηση κτητικότητας, ακόμη και αν τα δικά τους «πραγματάκια» μας φαίνονται ασήμαντα μπροστά στο μεγαλείο του νέου μας υπερπολυτελούς αυτοκινήτου ή της ακριβής μας τσάντας. Ίσως αυτά τα πραγματάκια να έχουν για τα παιδιά ιδιαίτερη συναισθηματική ή συμβολική αξία! Ας θυμηθούμε τα μεταβατικά τους αντικείμενα….

Όταν απαιτούμε την παραχώρησή τους είναι σαν να τους ζητάμε να παραδώσουν ότι πιο αγαπημένο έχουν! Μήπως εμείς οι ενήλικες δεν έχουμε ευτελή αντικείμενα που τα έχουμε επενδύσει με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία;

Ποια θα ήταν όμως η ενδεδειγμένη εναλλακτική πρόταση

Το καλύτερο μοίρασμα είναι το δίκαιο μοίρασμα! Ας προσπαθήσουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας να αποκτήσουν μια αίσθηση μοιράσματος μαθαίνοντάς τα την αίσθηση της δικαιοσύνης. Αν ένα άλλο παιδί θέλει να δανειστεί την αγαπημένη μπάλα του παιδιού σου, μάθε του πόσο μεγάλη αξία έχει να παίξουν μαζί με την μπάλα! Ή αν θέλει το παιχνίδι του άλλου, ας το ανταλλάξει με ένα δικό του!

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε στο παιδί μας το δικαίωμα να κατέχει πράγματα μόνο για τον εαυτό του!
Εξάλλου, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αν δεν μάθει το παιδί να λέει όχι, κινδυνεύει να γίνει ένας ενήλικας που δεν λαμβάνει υπόψιν του τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες και η μόνη του μέριμνα είναι να γίνεται αρεστός από τους άλλους!

Η Αναστασία Τσελεκίδου είναι Ψυχοθεραπεύτρια – Εκπαιδευτικός και βρίσκεται μαζί με τους συνεργάτες της στο: Παγκράτι, Καλλιθέα, Παλαιό Φάληρο, Ψυχικό.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο Facebook (ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΣΕΛΕΚΙΔΟΥ) ή
στο e-mail: psychotherapies9@gmail.com.