Διαβάσαμε ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις Πατάκη και τη συγγραφέα Yoko Ogawa. Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Ιαπωνία, με φόντο δύο νεαρά κορίτσια και τη φιλία που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Μιας και τα μυθιστορήματα από τις χώρες της Ανατολής δεν είναι και τόσο συνηθισμένα, αυτό σίγουρα θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και την περιέργεια.

Πρόκειται για ένα ήρεμο μυθιστόρημα, πιο πολύ κοινωνικού χαρακτήρα, που παρουσιάζει τις ζωές κάποιων ανθρώπων στην Ιαπωνία, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις τους. Μέσα από τις ζωές των ηρώων ξεδιπλώνονται οικογενειακές σχέσεις, φιλίες, έρωτες και μαζί τους οι απροσδόκητες απώλειες. Παιδιά, νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, όλοι μαζί, έτσι όπως αρμόζει στην ιαπωνική νοοτροπία.

Η Μίνα συλλέγει σπιρτόκουτα διακοσμημένα με εικονογραφήσεις στα οποία φαντάζεται ιστορίες που στη συνέχεια γράφει και κρατάει μέσα στα σπιρτόκουτα. Της αρέσει το βόλεϊ και η ανάγνωση μυθιστορημάτων για ενήλικες. Έχει χρόνιο άσθμα, γι’ αυτό πηγαίνει στο σχολείο με την Πότσικο, έναν νάνο ιπποπόταμο, τον μοναδικό επιζώντα του ζωολογικού κήπου που διατηρούσε η οικογένειά της στην αυλή τους πριν από πολλά χρόνια. Το 1972, η ξαδέρφη της Τομόκο έρχεται να ζήσει μαζί τους, ώστε να συνεχίσει να πηγαίνει στο γυμνάσιο, ενώ η μητέρα της σπουδάζει ραπτική στο Τόκιο. Τους μήνες που πέρασαν μαζί μοιράστηκαν πολύ ιδιαίτερες στιγμές που έμειναν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη τους.

Κάτι από μαγικό ρεαλισμό πλανάται στον αέρα στις αναμνήσεις της Τομόκο, καθώς αφηγείται τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις της διαμονής της στο σπίτι της ξαδέλφης της Μίνας. Η Τομόκο περιγράφει όμορφα και λεπτομερώς όλα και όλους που είδε και έκανε όσο ζούσε σε αυτό το σπίτι και με αυτή την οικογένεια, είτε ήταν μια συνηθισμένη μέρα, είτε μια μέρα κρίσης, είτε ένα ιδιαίτερο χαρούμενο γεγονός. Παραθέτει λεπτομερώς τις διάφορες σχέσεις καθώς και την έλλειψη σχέσεων μεταξύ των ατόμων της οικογένειας. Περιγράφει πώς η ζωή συνεχίζεται χωρίς την παρουσία των ανδρών, ο πατέρας της πέθανε πριν από πολύ καιρό, ο θείος της ζει σε άλλο σπίτι και είναι σπάνια παρών, και ο ξάδελφός της βρίσκεται σπίτι μόνο κατά τη διάρκεια διακοπών και για σύντομο χρονικό διάστημα.

Είναι μια ρεαλιστική ιστορία, αλλά γεμάτη φαντασία αντάξια της παιδικής ηλικίας, όπου η Μίνα ήταν σε θέση να επινοεί απίστευτες ιστορίες μόνο με τις μικρές ζωγραφιές που υπήρχαν σε εκείνα τα μικρά κουτιά, τα οποία μάζευε με ζήλο. Ένα ταξίδι νοσταλγίας στα παιδικά χρόνια…