Δύο δυναμικές γυναίκες από διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους ενώνουν τις φωνές τους και μιλούν για την δημιουργικότητα, τα χρόνια που περνούν και τον φεμινισμό. Όχι με την ερμηνεία που έλαβε τις τελευταίες δεκαετίες, του «πολέμου» μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά της ελευθερίας που επιτρέπει σε όλους ανεξαρτήτου φύλου να αναδείξουν τη δύναμη της προσωπικότητάς τους.

Η Ιταλίδα Maria Grazia Chiuri, η γυναίκα που εκτός από ψυχή είναι πλέον και το μυαλό του Οίκου Dior σε μια συνάντηση με την βραβευμένη Χιλιανή συγγραφέα και ακτιβίστρια Isabel Allende μιλούν για τις δικές τους εμπειρίες ζωής, τη μόδα και τη γυναικεία ενδυνάμωση.

Η Chiuri δεν είναι μόνο μια σχεδιάστρια μόδας. Πολλές φορές χρησιμοποιεί τις δημιουργίες της για να στείλει μηνύματα όπως τον Σεπτέμβριο του 2016, όπου τα μοντέλα της φορούσαν μπλουζάκια με χαραγμένη τη φράση: «Πρέπει να γίνουμε όλοι φεμινιστές».

Στις επόμενες κολεξιόν της, έκανε σαφές στο χώρο της μόδας ότι οι φωνές των γυναικών καλλιτεχνών και δημιουργών πρέπει να ακούγονται. Γι’ αυτό προτιμά να συνεργάζεται με μικρές γυναικείες επιχειρήσεις από όλο τον κόσμο, προβάλλοντας ισχυρούς γυναικείους χαρακτήρες και φεμινιστικά έργα τέχνης στα σόου της.

Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η συνάντησή της με την Allende, τη συγγραφέα σύμβολο της Χιλής που οι ηρωίδες των βιβλίων της είναι σχεδόν πάντα γυναίκες γενναίες και ελεύθερες.

Η συνομιλία τους στο Αμερικανικό Harper’ s Bazaar ξεκινά για την δημιουργικότητά τους μέσα στην πανδημία. Ως γυναίκες βίωσαν όλα αυτά τα συναισθήματα που ένιωθαν και εκατομμύρια άλλες που αναγκάστηκαν να δουλέψουν από το σπίτι και να αναλάβουν το βάρος της φροντίδας των παιδιών και του σπιτιού σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι οι άνδρες.

Πώς μπορείς λοιπόν σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον να βρεις χώρο να δημιουργήσεις;

Κι όμως, στη διάρκεια της πανδημίας, η Chiuri σχεδίασε και παρουσίασε πέντε συλλογές και η Allende έγραψε δύο βιβλία. Αν και τα κίνητρα τους ήταν διαφορετικά, όσο κι εκείνες, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιος. Η Chiuri προσπάθησε να προστατεύσει τα προς το ζην της ομάδας της ενώ η Allende βρήκε την δημιουργικότητα μέσα από την απομόνωση.

Τι είναι όμως η ελευθερία και ο φεμινισμός για την Isabel Allende και την Maria Grazia Chiuri;

Όπως λέει η Isabel ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά ολόκληρης της ζωής της. Ξεκίνησε όταν ήταν πολύ μικρή, με μια αίσθηση θυμού για το πόσο άδικος ήταν ο κόσμος για τη μητέρα της και στη συνέχεια διαπίστωσε πως υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που νιώθουν τον ίδιο θυμό. Γιατί τα δικά τους επιτεύγματα, δεν αναγνωρίζονται όσο των ανδρών και έπρεπε να παλέψουν για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην αναγνώριση.

«Δεν το σκέφτηκα ποτέ ως «πόλεμο» εναντίον των ανθρώπων, αλλά έναν πόλεμο κατά της πατριαρχίας, που είναι ένα σύστημα που ελέγχει τα πάντα. Η μητέρα μου έλεγε πάντα: «μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις. Μπορείς να είσαι φεμινίστρια ή ότι άλλο θέλεις, αρκεί να το κάνεις ωραία. Χωρίς θόρυβο». Πώς μπορείς να κάνεις επανάσταση χωρίς θόρυβο; Σήκωσε το χέρι σου και άκου τη φωνή σου!».

Για την Maria Grazia ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό της. Μεγαλώνοντας στην Ιταλία ένιωθε πάντα ότι οι καλλιτέχνες είναι άνδρες και οι γυναίκες δεν ενθαρρύνονται να ακολουθήσουν την καλλιτεχνική τους φύση.
Όταν είδε τα έργα της Frida Kahlo κατάλαβε ότι έχει δικαίωμα να προσπαθήσει και να πετύχει. Και να που το κατάφερε!

Όμως δύο τόσο αντισυμβατικές προσωπικότητες δεν θα απέφευγαν να μιλήσουν για τα χρόνια που περνούν και να παραδεχθούν πως τους ενοχλεί «που είναι αόρατες».
Αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποίησε η Isabel για να περιγράψει το πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τις ώριμες γυναίκες. «Δεν θέλω στα 76 μου να είμαι αόρατη».

Για την Maria Grazia, η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Νιώθει πολύ καλύτερα στην ηλικία που είναι σήμερα απ’ ότι στα 20 της. «Δεν θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θέλω το μέλλον να έρθει σε μένα».

Γυναίκες πρότυπα για όλες μας! Μπορείς κι εσύ να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους!